در این شماره، دکتر مهرمحمدی پرده از ویراست دوم پرکتیکال ۱ برمی‌دارند که مقاله‌ای با قابلیت درک بیش‌تر از ویراست نخست است؛ آل‌حسینی از مبحثی به نام مخمصه تشخیص بحث خواهد کرد که بر یکی از نشانه‌های بحران حوزه برنامه درسی ما تأکید دارد؛ دکتر نیک‌نام از نحوه شکل‌گیری مسئله تحقیق رساله و نقش تجربیات عملی معلمی خود در شکل‌گیری آن به روش خودمردم‌نگارانه سخن می‌گوید؛ دکتر غلامی تحقیقی “عملی” را درباره گفتگوهای گروپ پرکتیکال آغاز کرده است، با تأمل بر عمل بحث و جدل اعضاء با یکدیگر، برخی یافته‌های تحقیق خود در زمینه یادگیری مشارکتی در فضای مجازی را ارائه می‌کند؛ خسروی از مقاله‌ای در خصوص رابطه بین نظر و عمل در تدریس صحبت می‌کند؛ و آهنچیان تجربه خود از درس‌های شواب را به عنوان یک مدرس دانشگاهی بازگو می‌کند.
در بخش دیگر این جُنگ، مقاله‌ای از شوبرت با نام برنامه درسی برنامه درسی Curriculum Curriculum ارائه خواهد شد. این مقاله درس آموزنده و بدیعی به حوزه مطالعات برنامه درسی کشور ارائه می‌کند، و آن این است که کنشگران رشته برنامه درسی به کلاس درس خود رجعت کنند! بارها و بارها شنیده‌ایم، و خودمان گرفتار این امر بوده‌ایم که به عنوان کنشگران برنامه درسی، جامعه، نمونه، یا جدیداً در تحقیقات کیفی، میدان و مشارکت‌کننده‌ای برمی‌گزینیم و مدتی با آن‌ها درگیر شده، مقالات و طرح‌هایی را ثبت می‌کنیم؛ غافل از آن که مهم‌ترین حوزه عمل هر برنامه درسی‌خوانده‌ای، کلاس خودش، دانشجوی خودش و عمل خودش است. به راحتی از رشته‌های دیگر، برنامه‌های درسی دیگر و دنیاهای دیگر حرف می‌زنیم، حال آن که تاکنون حتی یکی از استادان برنامه درسی، پرده از واقعیت کلاس خود برنداشته است! شوبرت این کار را کرده است. شواب نیز در پرکتیکال ۲ به توصیف آموزش نظریه در برنامه درسی می‌پردازد. حتی پاینار هم اتوبیوگرافی را ابزاری برای کاوش خود معرفی کرده است، سؤال آن است که پس چرا این قدر سکوت؟!
عظیمه سادات خاکباز
چهارشنبه, اردیبهشت ۰۵, ۱۴۰۳
