درس های عملی از یک کنفرانس بین المللی
چند روز پیش در یک کنفرانس بین المللی شرکت کردم و این حضور موجب شد درس هایی برایم حاصل شود برای بهره گیری از آن ها در کنفرانس های داخلی، به ویژه کنفرانس های انجمن مطالعات برنامه درسی.
قبل از آنکه آن درس ها را مطرح کنم، می خواهم از زاویه فردی که غیر رشته ای بود و در یکی از همایش های انجمن تصمیم گرفت رشته ای شود و اکنون در این رشته حضور دارد، مسئله ای را بگویم. انتظار افرادی خارج از رشته برنامه ریزی درسی از آن، رشته ای است که دارای نظم عملی است و این امر به عنوان هویت حرفه ای کنشگرانش درونی شده است و قاعدتا در همایش سالیانه انجمن باید شاهد تجلی آن بود.
در نخستین همایشی که من شرکت کردم و آثار مثبتی بر من گذاشت، کرمان، این وضعیت به خوبی صورت می گرفت. جلسات آنقدر سر موقع و منظم بود که من کاملا در مسیری که می خواستم در تعداد زیادی از سخنرانی ها حاضر شدم. به علاوه کیفیت سخنرانی ها بالا بود و مسایل تکراری و کلیشه ای، کمتر در آن به چشم می خورد. دیدن و شنیدن سخنرانی هایی در دفاع از نظام غیر متمرکز، متمرکز و یا تفاهم و توافق آن ها، در ذهن من به عنوان مخاطب، سؤالات خوبی به جا گذاشت. بحث های بعد از ارایه برایم جذاب بود. و خلاصه تشویق شدم که سال بعد مقاله بدهم.
سال بعد در شیراز، به هم ریختگی روز اول همایش، من و استاد ریاضی ام را ترغیب می کرد در این مورد اظهار نظر کنیم : «اینان که خود، برنامه ریزی درسی هستند، چگونه با برنامه ریزی همایش مشکل دارند؟»
بعد از آن در همایش تهران (تربیت معلم)، چیدمان نابهنجار محل پذیرایی و محل ارایه پوستر، عدم رعایت وقت و جلساتی که ارایه کننده حاضر نمی شد و …. بیشتر شد.
در همایش شمال، این وضعیت در جلسه خود من، دادم را درآورد.
و خلاصه بعدش در تبریز و تهران، دست از سر نظم که برداشتیم اما کیفیت مقالات واقعا برق از سر آدم می پراند.
اما درس هایی که من از این کنفرانس بین المللی در برلین گرفتم:
۱- افتتاحیه و اختتامیه همایش با یک سخنرانی علمی فوق العاده آغاز شد. به دور از تشریفات و سخنرانی های نا مربوط. یک خوش آمدگویی کوتاه و بلافاصله اعضای علمی کنفرانس، سؤالات همایش را شرح دادند و آنچه در این همایش ارایه خواهد شد. البته با تأکید کم بر تعداد مقالات رسیده!!!! نمی دانم چرا این معیار برای کنفرانس های داخلی، شاخص کیفیت است؟ اختتامیه کنفرانس، جمعی ده نفری از افراد کشورهای مختلف آمدند و حس خود را از شرکت در همایش و جمع بندی خود را در مورد موضوع کنفرانس بیان کردند. سؤالات بازی برای پژوهش و چشم اندازی از موضوع پیش چشم گذاشتند. و میکروفن را به اعضای حاضر دادند تا نظر دهند. در مجموع، این کار، اتفاقات دو روز کنفرانس را به هم لینک می کرد و یک نتیجه گیری ارایه می داد.
۲- چیدمان سخنرانی ها طوری بود که مقالات مرتبط در یک محل ارایه می شدند و لذا بنابه موضوع، نیازی به تغییر و رفت و آمد در اتاق ها نبود.
۳- ارایه ها بسیار منظم بود و ۲۰ دقیقه ارایه و ۱۰ دقیقه بحث، کاملا رعایت می شد. حتی اگر ارایه تمام نمی شد، رییس جلسه بحث را به حضار منتقل می کرد و اگر وقت اضافه می آمد، ارایه کننده بقیه حرفش را می گفت. در پایان هر دو ساعت، که ۴ مقاله ارایه می شد، یک ساعت فرصت بحث بین ارایه کنندگان و حضار در نظر گرفته شده بود. همایش های انجمن، اخیرا تبدیل شده به ارایه پشت ارایه، بدون بحث. فقط مجموعه ای اسلاید عبور می کند!
۴- به جای کلی کاغذ و چاپ چکیده و این حرفها، به هر کس یک یو اس بی داده شد و فقط یک برگه، برنامه همایش. یو اس بی، حاوی فایل مقالات و پاورپوینت افراد در دو فرمت اصلی و پی دی اف بود.
۵- در هر جلسه و قبل از ارایه، مسئول فنی جلسه، همه پاورپوینت های افرادی که آن ساعت ارایه داشتند را باز، در زیر صفحه قرار می داد و بلافاصله برای نفر بعدی تغییر می داد. لذا هیچ کسی نیازی نبود دغدغه فایلهایش را داشته باشد.
۶- نکته پایانی که بسیار جالب بود آن بود که خود مسئول کنفرانس، در آخرین حرفهایش گفت که این کنفرانس، چیزی کم داشته است و آن برگه ارزیابی است که به عمد آن را نگذاشته است تا همه به شکل کیفی و تشریحی نظرشان را بنویسند.
گردآورنده: عظیمه سادات خاکباز