امروز
……………………………………………………………………………………………………..
زمان فرا می‌رسد؛
ساعت ۸:۳۰، صبح روز چهارشنبه ۲۸ فروردین ۱۳۸۷
با گام‌هایی آرام و شمرده نزدیک می‌شوی! قلبت مملو از نشاط است چون دیدارها را تازه می‌کنی، وجودت را عمق می‌بخشی و حیاتی دوباره را تجربه می‌کنی!
همینجاست!
دانشگاه تربیت معلم تهران، محل برگزاری هفتمین همایش انجمن مطالعات برنامه درسی ایران!
اینجا قرار است عالَمی از عالِمان را ببینی، حرف‌هایشان را بشنوی و با دردهایی دیگر از جنس علم، آشنا شوی! آنگاه زمان را در صندوقچه خاطرات بگذاری و بروی؛ تا ساختنی دیگر را آغاز کنی!
آری، اینجا همان دیار عاشقان قلم است که روزها منتظرش بودی! اینجا پر از هیاهوست! شادی را می‌توانی در تک‌تک چهره‌ها ببینی و معنی نگاه‌ها را دریابی! میزها، کتاب‌ها، سالن‌ها و … آدم‌ها! همه‌جا بوی علم می‌دهد و از عشق موج می‌زند! تمام وجودت یکپارچه هیجان می‌شود: "چه خوب که آمدم! ای کاش منهم روزی در این وادی، همسنگر علم و همنشین قلم شوم."
اینجا، محفل، علمی است؛ دریایی است؛ آسمانی است؛ و اطمینان داری که آسمانی‌ها هم آمده‌اند تا بر عالَمِ عالِمان، سلام گویند! پس باید قدرشناس این همه زیباییِ حضور و سخاوتمندی‌های سبز باشی و توشه‌ای برای رفتن، برگیری! رفتنی که کوله‌بارش، آکنده از عطر دانش و شوق پویش است!
دیروز
……………………………………………………………………………………………………………………………………….
برگزاری همایش، فرصتی بود تا دیدارها تازه شوند، خاطرات خوب، حیات مجدد یابند و علم، با هیاهویی دیرآشنا به عرصه‌های زندگی سلا کند! درود بر همه ره‌پویان قله‌های معرفت که صداقت و عشق را با گام‌هایی بلند، سرانگشتانی خاشع و کلامی جاودانه ، هدیه کردند!
اما، ای کاش ؛
اتاق‌های کوچک و کم‌نور، و تعدد جایگاه‌های ارائه ع ل م، فرصت‌های دیدار و یادگرفتن را در چنبره خود نمی‌گرفتند!
ای کاش حرف‌های تازه‌تر می‌توانستند فرصت‌های شکوفایی را مضاعف کنند!
ای کاش سخن‌های تکراری در کار نبود تا باور کنیم که علم، غیر از این هم هست!
ای کاش هزینه‌های نامفید، به کارهای مفیدتر، مجال ظهور می‌داند!
و …. ای کاش ، مجری محترم همایش با درایتی همراه با توجیه انتخاب می‌شد تا بداند که باید معقولانه‌تر گام بردارد و زیباتر و سنجیده‌تر سخن بگوید!
خدا یارتان! پیروز و برقرار باشید!
فاطمه سادات میرعارفین- ۹/۲/۸۷