هو الجمیل
انا لله و انا الیه راجعون
از صدای سخن عشق ندیدم خوش تر
یادگاری که در این گنبد دوار بماند
در آستانه سالگرد رحلت نبی مکرم اسلام (ص) یکی دیگر از خوبان خدوم و عاشقان بی ادعای آموزش و پرورش میهن اسلامی به دیار باقی شتافت و و داغ کهنه نشده از دست دادن مهندس والامقام جعفر علاقمندان را تازه ساخت.
به خدمت گرفتن این اوصاف در وصف خانم مینا نواب صفوی نه مبالغه و مداهنه که به راستی وصف است. اوکه از یاران و همکاران مرحوم علاقمندان در سمت مسئول گروه برنامه درسی هنر در سازمان پژوهش نیز بود، به واقع واجد این نیکو خصال ها یعنی خدوم، عاشق و بی ادعا بود. علاوه بر این می بایست شهادت داد که نواب صفوی عمر کوتاه و با برکت خود را مخلصانه و مومنانه در راه اعتلای آموزش و پرورش صرف نمود، هر گز از این آرمان دست نشست و در تحقق آن از تمام آنچه در توان داشت کم نگذاشت.
مهم ترین و زیباترین یادگار او برای بچه های این مرز و بوم که با نام او عجین است و مهر عشق و مِهر او را برخود دارد، برنامه درسی جدید هنر در دوره ابتدائی است. آنان که از نزدیک او را می شناختند و چون نگارنده افتخار همکاری با او را داشتند می دانند که به راستی نواب صفوی برای تدوین و اجرای این برنامه چون مادری تلاش کرد، سختی کشید، خون دل خورد و بی مهری دید، اما از پای نیفتاد و دست از دست این فرزند بیرون نکشید تا آن را به سرانجام رساند. با وارد ساختن این برنامه درسی به مرحله اجرای سراسری، او موفق شد آن را نه تنها به عنوان سند توانائی و تعهد خود بلکه به عنوان نمادی از کارساز بودن صبر، استقامت و توکل در نیل به آنچه با ایمان و عشق تعقیب می شود به ثبت رساند. برنامه درسی هنر ابتدائی که باید آن را پروژه نیمه تمام نواب صفوی نیز دانست و انتظار داشت که گام های تکمیلی آن برای دوره های تحصیلی بالاتر توسط سازمان و همکاران او برداشته شود، به واقع باقیات الصالحاتی است که هر یک از خادمان این سرزمین اگر نمونه آن را در کارنامه اعمال دنیایی خود به ثبت رسانده باشد می تواند به دستگیری رسول خدا و ائمه طاهرین در روز جزا و رحمت واسعه الهی امیدوار باشد.
خداوند سبحان او را غریق رحمت سازد و به بازماندگانش صبر و اجر عنایت فرماید. امید که سفر او به دیار باقی در ایام حزن انگیز عزای رسول گرامی (ص) و فرزندانش کریم اهل بیت (ع) و امام رضا (ع)، نشان از آن داشته باشد که عزیز سفر کرده ما در آغوش آنان ماوی و منزل یافته است.
یادش گرامی و مرامش استوار باد
محمود مهرمحمدی
یکم بهمن ۱۳۹۰
