معلم عزیز، استاد بزرگوار، تو را به چه مانند کنم. دل دریاییت لبریز از آرامش است همچون
کوه استوار از حوادث روزگار ایستاده ای و همچون ابر، باران پر شکوه معرفت بر چمن های
دشت دانش آموختگی فرو می ریزی. خورشید نگاهت گرمابخش وجود ما وحرارت کلبه ی
سرد یأس و ناامیدی و ارمغان شور و شعف است. غنچه ی تبسمی که از گلستان لبهای
تو می روید، طراوت لحظه های ابهام و زیبا یی بخش خانه ی وجود ماست. کلام روح بخش
و دلنشین تو موسیقی دلنوازی است که بر گوش جان می نشیند و اهنگ زندگی را به
شور در می آورد. روانی به لطافت گلبرگهای ارغوان داری که از احساس و شور و شعف لبریز
است. دستهای روشنت سپیدی خود را از گل بوسه های گچ گرفته و شمع وجودت از
نیروی ایمان و انسانیت شعله ور است. سرخی شفق، تابش آفتاب، نغمه ی بلبلان ،
صفای بستان، آبی دریاها، همه و همه را می توان در تو خلاصه نمود. معنای کلام امید
بخش تو همچون نسیم صبحگاهان نشاط بخش روح خسته ماست. علم آموزی و صبر
ایمان را از پیامبران به ارث برده ای و به حقیقت وارث زیبایی ها بر گستره ی گیتی
هستی. قدوم سبز تو سبزینه ی کوچه باغ های زندگی و صفا بخش خاطر پر دغدغه ی
ماست. طپش قلب تو آهنگ خوش هستی و جوشش نشاط در غزل شیوای زندگی
است. تو روشنایی بخش تاریکی جان هستی و ظلمت اندیشه را نور می بخشی. ‹‹ و ما
یستوی الاعمی والبصیر. و لا الظلمات ولا النور ›› وهرگز کافر تاریک جان کور اندیش با مومن
اندیشمند خوش بینش یکسان نیست وهیچ ظلمت با نور یکسان نخواهد بود. چگونه
سپاس گویم مهربانی ولطف تو را که سرشار از عشق ویقین است. چگونه سپاس گویم
تأثیر علم آموزی تو را که چراغ روشن هدایت را بر کلبه ی محقر وجودم فروزان ساخته
است. آری در مقابل این همه عظمت و شکوه تو مرا نه توان سپاس است ونه کلام وصف
تنها پروانه ی جانم بر گرد شمع وجودت، عاشقانه چنین می سراید : معلم کیمیای جسم
و جان است …. معلم رهنمای گمرهان است…. شـده حک بر فراز قله ی عشق …. معلم
وارث پیغــــمبران است